ŞİİR

BU KADAR

Bu kadar kolay olmamalıydı.

Tek bir kelimede, dolaşmamalıydı ağızlarda

Susturduğu gibi tüm huzurumu

Susturmalıydı bu memleketi

Dostları ve tüm yakınları..

Bu kadar çabuk olmamalıydı.

Birkaç gecede harcanmamalıydı her şey

Saatlerin düşmanlığını kazanmamalıydım

Yenik düşmemeliydim, ben, bana.

Bu kadar karanlık olmamalıydı.

Güneş doğsa bile boğmamalıydı siyah

Biraz yaz havası alabilmeliydi kalbim

Soğumalıydı bu ateş

Yeşermeliydi, umutlarımın en tazesi

Ve belki birkaç hayal düşmeliydi

Yıpranmış zihnime.

Bu kadar çaresiz bırakmamalıydı.

Hep bir çıkar yolum, bir çarem olmalıydı.

Bağlanmamalıydı bileklerim

Böyle savunmasız kalmamalıydı kalbim

Görmemeliydim o günleri

Hatırlamamalıydım…

Her gün, dün olmuşçasına taze kalmamalıydı

Her akşamüstü rüzgarına karışıp

Vurmamalıydı yüzüme

Aldığım nefeslerin yarısı olmamalıydı

Tutunmalıydım

Tutmalıydım paçasından hayatın

Yakalamalıydım.

Bu kadar yalnız kalmamalıydım.

Kaçmamalıydım insanlardan.

Yardım etmeliydiler bana.

Ezberlediklerimi değil çaremi söylemeliydiler.

Yıkmamalıydılar tüm güven kapılarımı

Susturmamalıydılar beni kendilerine

Bırakmamalıydılar bu karanlığa

Görmeliydiler gözlerimin ardındakini.

Tutmalıydılar ellerimden.

Olmadı.

Ne zor geldi insanlara,

Ne sindire sindire geçti hayat

Ne biraz aydınlık buldu gözlerim

Ne çaresi bulundu sözlerimin

Ne de biri geldi, tuttu yorgun ellerimi.

TREN

Tozlu her rafa bir kez daha baktım bu kez

Her yeni gidiş yeni bir alışkanlık tutuşturuyor ellerime

Ellerim gözlerimin ıslak çaresizliğiyle dolu oysa

Kırık kelimeler üstüne yükselmiş vedalar

Ve dumanı kırmızıya çalan o trendeki son yolcu

Mavi kuşlar altında son yolculuk bu

Altın sarısı bir yazdan kurumuş yapraklara dek süren sürgün

Kim iplerini söküp atabilir

Ve kim çıkartabilir ölüm kemerini bu trende

Sesler yasağa bürünmüş gibi suskun

Ve senin gözlerini hatırlatıyor her karanlık

Geceleri yanaklarıma yapışıyor yıldızlar

Sen

Yıldızlarını söküp atabildin mi?
Çektiğin her of için bir güneşim söndü

Güneşler kadar sabırlı yalnızlık

Her gün her gece nihayetinde oyun bitiyor

Ve yine yalnızlık her şeyin üzerine doğuyor gündüz gece…

Ben yaprak yaprak açıyorum seni

Bir günde 4 mevsim geçiyor gözlerimden

Günün kızılı boyanıyor saçlarına

Ve gökyüzüne dolanıyor ellerim

Raylara dolanıyor sesin

Bense raydan çıkmış bir trendeyim…