Bitmiş savaşların hikayeleri dolanıyor hala zihnime.
Unutmayı ne zaman unuttum
Ne zaman yenildim yer çekimine.
Gözlerimdeki ışığı hangi rüzgar söndürdü
Hangi tepeden düştü hayallerim.
Bir son dolanıyor ayaklarıma
Koşamayacak kadar yorgunum şimdilerde
Bırakıp gidemeyecek kadar umutlu…
Ne garip şey şu umut.
Karanlığımın ışığı olmuşken
Şimdi bir duman gibi ciğerime doluyor
Nefeslerimi çalıyor benden.
Felaket bir sel gibi ufuktan kopup
Dört nala kalbime geliyor.
Çocukluktan kalma bir alışkanlıkla
Kapatıyorum gözlerimi,
Bulutları düşlüyorum.
Pamuktan, rengi pembeye öykünen bulutlar…
Altlarında savaş meydanları.
Bitmiş savaşların hikayeleri dolanıyor hala zihnime.
Kaçamıyorum.
Kaçmak ihtimalsiz bir çare şimdilerde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder