Nerden baksak yalan. Bir pusula ki yönsüz ve çok belirsiz.
Nerden başlamalı anlamaya, nerde aklamalı insan geçmişi. Bir rüya ki ben
rüyayla gerçek arasında buldum onu, hem öyle gerçek bir rüya ki… Öyle rüya gibi
bir gerçek… Uyanmak gibi bir çırpıda tükendi ve uyumak gibi imkansızdı sonsuz olduğunu
düşünmek.
Tüm gülen yüzler aynı şeyi anlatıyor sanki. Hepsi aynı
masalı söylüyor, kurmam için aynı düşleri. Öfkem, bir özlemin altında kalıyor.
Adımlarım, adımlarım yönünü şaşırıyor. Duruyorum. Ne geçmişime bakıyorum, ne de
geleceğe bir merak duyuyorum. Varlığım, öyle birinde ki, biri, öyle bir yerde ki,
o yer, öyle uzak ki… İmkansız desem, yalan olacak. İmkanını bulsam, ihtimaller
solacak… İşte ben öyle bir yola vurdum ki kendimi, kıyı kıyı özlemler
biriktirdim avuçlarımda ve alıp kalbimi koydum bir şehrin bulutlarına. Ama yanlışa
karıştı bulutlarım, çok yandı güneşsiz günlerde. Vazgeçtim en sonunda ben de. Bırakıp
gittim kalbimi, bulutların içinde. İnsan bulutsuz yaşar mı? İnsan kalpsiz yaşar
mı? Yaşıyormuş. Yaşamak dediğin, ölmemekse. İşte bu yüzden hayranımdır her
buluta. Hiç biri benim değil bilirim, benimki tükendi bir sağanakta.
Yorgun olmak taze bir ömre, küskün olmak tüm kalplere,
yalnızlığı seçip silmek tüm sözleri, geç kalmak her sevgiye, zor… Ben ki nasıl tutarım artık bir eli, benim
elimde tuzlu bir sevginin cansız silueti… Tutuk bir güvenin, karanlık boşluğu…
Biri anlatsa, nasıl yıkanır bu eller, nasıl doğar güneş bu karanlığa. Ama öyle
ya herkesin derdi, başka özel. Sormuyorum sorularımı, söylemiyorum gerçekleri,
cevaplar bir boşluğun küreği, sözlerim, yokluğumun lüzumsuz esintisi. Kime
anlatırsın, kim dinler ki seni. Bildiğin cümlelerden başka, ne tutar içindeki
boşluğun yerini. Ben bana lazım gelen cevapları verdim kendime. Açsalar, ne
çukurlar, ne tümsekler yer bulmuş içimde. Hani delik deşik derler ya, öyle. Hangi ismi
bağladıysam, kendi ellerimle söktüm ya onun bedelidir belki de. İşin en tuhaf
yanıysa, tüm bu özlemin, karanlığın, yarım kalmış sevginin içinde, bir tek
pişmanlığım yok, hiç doğmadı. Çünkü her isme vardı bir çarem. Ama işte varlığım, öyle birinde ki, biri, öyle
bir yerde ki, o yer… Uzak ne demek öğretti. Şimdi tüm inancımla desem ki doğrusundayım
bu işin, koca bir yanlış kadar içime sinmiyor.
Sözler, en anlamsız şeylerdir bu dünyadaki. Ne bu bir sayfa
dolusu kelime içimdeki denizin bir damlası olur, ne de şu baktığım deniz, bir
cümleyle yok olur. Bir tavır, bir duruşsa sözlerden sonra en sahte olandır. Ne
süslü bir maske iyi yapar insanı, ne de insan karanlığını bir maskeyle
gizleyebilir. Tek ölçü birimi vardır hayatın, kalbimiz. O ne derse, ne dediyse
doğru odur aslında. Ama kimse onun söylediği doğrulara aldırmaz. Ya bir maskeye
aldanır ya da süslü sözlere. Kimi kulak
ardı eder kalbinin sesini kimi kalbi diye çok başka seslere kapılır. Bazılarıysa
dayanamaz o sese. O vakit çare tektir...
İnsan kalpsiz yaşar mı derler. Yaşar. Yaşamak dediğin, buysa
eğer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder